2 juni: Mislukte bust.... LP supercell in zuidwest Nebraska!

We moeten bekennen dat we de laatste vier dagen, sinds de Badlands in South Dakota, aardig wat motivatie verloren hebben dankzij het tegenzittende weer, dan wel onze onmogendheid bij de paar wél goeie buien te komen op het juiste moment. Er is de hele vakantie ook nog geen echte klassieke lentesituatie voorgekomen waarbij alles mooi samenviel (onstabiliteit, triggering, windschering) en de supercells voor het oprapen liggen.
Een dag geleden verzuchtte Bernard "Ohhhww, zoek mijn moraal......" en Harald dreigde zijn hobby te gaan verleggen naar het bouwen van zijn modelboot.

Met nog een paar dagen voor de boeg begonnen wij onze dag in de stad Pueblo, Colorado. We vertrokken laat uit het motel en bereidden ons voor op een bustdag (oftewel, een dag waarop het weer je in de steek laat). Nu was het tijd om onze magen weer wat bij te vullen na dagen slechts terend op een fast-food ontbijt (met uitzondering van de Denny's tijdens de bust van gisteren). We lunchten uitgebreid bij de pizzeria naast het motel. De ober gebruikte niet eens papier om onze bestelling op te schrijven - 4 pizza's met elk 4 verschillende ingrediënten - maar hij onthield het wonderwel perfect!! (zelfs met Harald's wijziging!)

Daarna op naar het noordoosten van de staat Colorado, omdat als er onweer zou ontstaan het dan toch daar zou moeten, met klein verschil berekend door het GFS model tussen LFC en LCL (voor de weinige meteorologen onder onze lezers) en toch respectabele windschering/heliciteit die ook al in de west Nebraska ochtend ballonoplating aanwezig was, en onstabiliteit met hoge wolkenbasis in de oplating van Denver. Maar eigenlijk verwachtten we er maar bitter weinig van en hoopten op tenminste een aardige dust devil (stofhoos). Ook het Storm Prediction Center achtte het geen risk area waardig.

Het idee van een dust devil chase was aardig bedacht, maar met Oscar achter het stuur maakten we kennis met de 4-lane avondspits in en rond de grote stad Denver, die al rond 15:00 begon. Daarmee is het beste tijdstip voor dust devils wel voorbij, al zagen we er nota bene wel één vanuit de auto in het stedelijk gebied voor Denver.

We namen de I-76 naar het noordoosten en tankten bij en maakten een rustpauze in Wiggins. Daar vonden we ook nog even wireless internet, en zagen dat New Mexico toevallig nu wél zware buien had. Nouja. Ook in het noorden van Nebraska zat een hele fraaie supercell, maar dat was veel te ver. Met wat geluk zou er een volgens de Storm Prediction Center nog wel een onweerssysteem kunnen ontstaan in ons gebied. We geloofden er niet veel van, want tot nu toe zagen we slechts een soort cumulus mediocris incus (officieel onmogelijke benaming!) met een basis op 3 kilometer en een top op hooguit 5 kilometer hoogte, zonder ontwikkeling.

Echter, onze weg vervolgend naar het noordoosten begon in de verte zich een duidelijk beter verticaal ontwikkelde wolk zich af te tekenen met een behoorlijk aambeeld. Ons doel voor vandaag was daarmee geboren. Misschien zou het toch nog wat aardigs worden.
We werden ingehaald door een auto met verdacht veel antennes op het dak, een karakteristiek van een storm chaser.
Een half uur later, rond 19:30 CDT stond er langs de kant van de snelweg een truck met Doppler on Wheels geparkeerd (onderzoeksradar), met ook de Tornado Intercept Vehicle, een gepantserd merkwaardig voertuig gebouwd om dicht bij tornado's te kunnen komen. Het leek erop dat ze even een film shoot hadden voor een documentaire. Wij stopten hier niet, want we wilden nu wel eens even een goeie onweersbui zien voor zonsondergang, die precies op onze koers lag.

Harald vond een geschikte ram-koers uit, we verlieten bij een afslag naar Chappell, Nebraska de I-76 en vervolgenden onze weg over kleinere wegen, richting Oshkosh. Over een mooie brede zandweg kwamen we na een tijdje pal voor de bui uit. Het aambeeld was een enorme cirkelvormige plak en de updraft toren (met bloemkoolstructuren) leek nogal klein, maar er zat wel een merkwaardige, ietwat plat uitziende voet aan die Oscar deed vermoeden dat hier niet alleen om thermodynamische stijging in de updraft ging, maar ook dynamische lift veroorzaakt door de effecten van sterke vertikale windschering...

Om 20:30 CDT zetten we de auto stil op een landweggetje in the middle of nowhere, een perfecte plaats en dicht bij de bui. Bernard had liggen slapen in de auto en werd net wakker, nog niet erg erin gelovend... de pijnlijke wonden van de busts van afgelopen dagen waren immers nog vers, en we hadden inmiddels een reputatie alleen buiensterfte te veroorzaken door onze aanwezigheid.

Deze indruk veranderde wel heel erg snel toen we goed en wel in het landschap stonden.... wat was hier aan de hand?! Deze kleine cumulustoren bleek voor onze ogen gewoon bizar te borrelen en zelfs te roteren, zo snel als de aswolk van een vulkaan. We konden onze ogen niet geloven! Dit leek wel een LP supercell (van "low precipitation", het type roterende cel waarbij de hele toren zichbaar is in plaats van grotendeels verborgen te zijn door neerslag uit het aambeeld)!





Harald begon zijn timelapse op te stellen en de anderen klikten ondertussen ook veel foto's. Met slechts een paar seconden tijd tussen de foto's was er al een zee van verschil tussen de beelden, niet verwonderlijk omdat alle beweging al zeer duidelijk zichtbaar was door ernaar te kijken - een onbeschrijfelijke gewaarwording!





Ondertussen waren er van tijd tot tijd wat bliksems rechts van ons, waar neerslagbuidels uit het aambeeld neerdaalden. In de verte was de andere, grotere supercell ook zichtbaar.
Naarmate de zon verder zakte kleurde de roterende updraft toren roze en oranje, een fantastische show. Het was inmiddels wel duidelijk dat deze bui onze 'bust' dag totaal veranderd heeft in een waanzinnig schouwspel, en onze moraal in één keer weer op peil geraakt is.





Na zonsondergang veranderde de ronde basis in een gladde wallcloud, waar de stabiele lucht uit de afgekoelde grenslaag roterend de bui ingezogen werd.




Tijdens het fotograferen en terug in de auto bekropen enkele grote zwarte of bruine torren ons, en wat motten, tot groot ongenoegen/paniek van Ben. Ze bleken echter vrij onschuldig en alleen in lampen geïnteresseerd :-)

De duisternis viel in en na nog wat bliksemfotografie-pogingen (niet veel kanalen zichtbaar, wel veel oplichtingen in de wolk) zijn we over dezelfde zandweg weer terug gereden naar Chappell, waar we de data gingen downloaden (radar, satelliet, model) via het draadloos internet. Na een half uur kwam er een ruige man uit het huis waar we tegenover stonden. Hij was verre van vriendelijk, we konden maar beter opzouten want anders stuurde hij de sheriff op ons af. Hij was niet geïnteresseerd in om te horen wat we aan het doen waren. We zijn dus maar weggereden. Na een stuk snelweg naar het oosten zijn we in de stad North Platte neergestreken in een motel waarvan de man om onbekende redenen ook al niet vriendelijk tegen ons kon zijn (o.a. "write down your address on this paper so I can put the shit in the computer"). Maar dit mocht de pret van deze dag niet drukken.
We hebben deze dag ongeveer 420 mijl gereden.