30 mei: frustrerende "chase" in Kansas en Oklahoma

We hadden in Topeka (KS) overnacht. Vandaag lag er een stationair front van de Texas/Oklahoma Panhandle naar het noordoosten. De meeste windschering zou in zuidwest Kansas zitten. We zouden dus een eind moeten rijden.

Oscar reed vandaag. We vertrokken rond het middaguur uit Topeka (weer te laat!) en na een paar navigatieblunders van Harald kwamen we dan echt op de I-70 naar het westen terecht.

Veel "cap" was er niet, wat tot gevolg had dat het binnen de kortste keren vol hing met buien, sommigen ook zwaar. Maar wat moesten we dan doen - deze buien gaan chasen, of het gebied opzoeken dat meer kans op supercells had? We besloten het laatste te doen, want de buien in midden-Kansas waar we toen langsreden zagen er vrij rommelig uit. We waren toen nabij het plaatsje Salina.

We reden naar het zuiden over de I-135 richting McPherson, waar eerder een severe-thunderstorm warning voor was geweest. We zagen de bui al lang hangen, letterlijk, maar erg fotogeniek was deze niet. We sloegen af op weg 56 richting het westen.

We hadden op de radarbeelden al gezien dat in west-Oklahoma een gigantisch mooie stationaire supercel hing, en die wilden we wel opzoeken, hoewel we wel pas tegen donker zouden aankomen.

Net voor Dodge City sloegen we af op de 283, die ons (helaas) recht door de kern van de supercel zou brengen. Inmiddels hadden we een stralend blauwe hemel boven ons, want we zaten achter het front, en we vroegen ons af waar we nou mee bezig waren, door alle buien uit te rijden en waarschijnlijk niet voor donker bij een mooie bui te arriveren. Maar we gingen verder.


Toen we uiteindelijk tegen schemering bij de supercel aankwamen, of wat ervan over was, reden we harde regen en bliksem in en moesten we wat langzamer rijden. Het werd donker, en het bleek dat van de supercel helemaal niets meer over was, behalve een soort MCS-soep. We hadden hier niets meer aan, dus we reden maar door tot de I-40.

De volgende dag zouden we in west-Texas of noordoost New Mexico moeten zijn, dus we reden maar alvast wat door om de volgende dag minder te hoeven rijden.

Het werd erg laat; de meesten van ons sliepen, terwijl Oscar zichtzelf wakker hield met luid geluid dat klonk als Industrial Techno muziek. Bij Amarillo werden we even wakker en Oscar wilde wel iets verder doorrijden. We arriveerden diep in de nacht in Tucumcari (NM), met 731 mijl op de dagteller.