21 mei: van Trinidad naar Amarillo: explosieve onweersbuien

Aangezien we de volgende dag terug naar Dallas zouden moeten om Dan weg te brengen naar het vliegveld en Ben op te halen, was ons bechasebaar terrein vrij beperkt. We vertrokken bovendien laat uit Trinidad. We besloten naar het oost-zuidoosten te rijden, richting de Oklahoma Panhandle. Daar zou de advectie van vocht samen met convergentie een redelijke kans op buien kunnen gaan opleveren.

We zaten nauwelijks op de weg of we merkten een zo te zien zware bui op, met "overshooting top" boven het aambeeld - een teken van zeer sterke convectie die grote hagel kan veroorzaken. Deze bui bevond zich ten oost-noordoosten van ons, en we besloten hem op te zoeken. Er liep een snelweg recht heen, dus dat was gemakkelijk.

Wij gingen onszelf al lekker maken met het idee van een supercel, want de bui leek daar wel iets op. Helaas was de bui zeker wel 150 kilometer verwijderd van ons, en naarmate we dichterbij kwamen merkten we dat de updraft niet erg continu was. Het was een multicell.

Ondertussen ontstond in het oost-zuidoosten een nieuwe bui, en deze begon er wel erg interessant uit te zien, want de structuur van de gehele updraft was van de zijkant af zichtbaar en er leek ook enige grootschalige rotatie in te zitten. We vroegen ons af welke cel we zouden moeten gaan volgen, want de eerste begon er wat verijsd en oud uit te zien.

In La Junta stopten we voor een radarbeeldencheck. De cellen leefden maar kort. Niettemin kwam er in het oost-zuidoosten wel meer convectie op gang dan in het noorden, dus besloten we eerst oost naar Lamar te rijden en dan naar het zuiden.

Ondertussen waren we vlakbij de eerste bui gekomen, maar die was aan het oplossen. Ook de tweede bui die er aanvankelijk veelbelovend uitzag was alweer ingezakt.

Tussen La Junta en Lamar explodeerden ver ten zuiden van ons een paar nieuwe cellen. De convectie was zo sterk dat deze buien niet eens tijd hadden een aambeeld te vormen voordat de wolktorens al in de tropopauze zaten.

Niet veel later arriveerden we in Lamar en namen Hwy 287 naar het zuiden richting Boise City. Een paar uren verstreken voordat we de explosieve bui hadden benaderd. Natuurlijk was deze op dat moment ook in staat van ontbinding. Er was wel fraaie mammatus te zien, in een mooi gevormd oud aambeeld, en ook de neerslagstrepen waren het fotograferen waard. Er was ook een flauwe regenboog met overtallige bogen.




Naarmate we onder de bui door reden loste deze verder op totdat er niet veel meer dan een dikke cirruspluk over was.

Harald, die reed, maakte ineens een noodstop om een zeldzame gesplitste regenboog te fotograferen. Na fotografie hiervan en na het bij elkaar rapen van alle losse onderdelen die zich in de bestuurdersruimte van de auto hadden verzameld door het remmen, zochten we een nieuwe bui uit om te chasen.

De nieuwe bui bevond zich ten zuid-zuidoosten van ons, in de Texas Panhandle. We konden gemakkelijk doorrijden, door Boise City heen, op Hwy 287. De wegen lagen ideaal voor de chase van vandaag.




De nieuwe bui werd benaderd; de zon begon al laag te staan. We stopten op ongeveer 10 mijl afstand van de bui. Deze was inmiddels ook aan het doodgaan, maar het aambeeld was machtig mooi. Er hingen grote mammatusbuidels aan, en er liepen tegenzonnestralen door. De zon zelf was trouwens ook mooi, want er hing een restant van een mislukte bui voor, die prachtige zonnestralen produceerde. We stopten in de middenberm van de 287 om wat te fotograferen.

De chase ging verder. We wilden onder het aambeeld van de bui staan wanneer deze door de zonsondergang oranjerood zou gaan kleuren.

Nabij het plaatsje Etter (ik kan het ook niet helpen!) sloegen we naar het oosten af op een kleine weg, en vanaf hier sloegen we af op een stofweggetje om te gaan staan fotograferen.



Wat een geweldig gezicht, zo'n aambeeld vol met mammatus dat nog beschenen wordt door een rode ondergaande zon! Het duurde niet lang, want er hingen wat wolken voor de zon die een schaduw op de bui wierpen.

We merkten bliksem op in de cel, en nadat de kleuren verdwenen waren reden we iets verder om bliksem te gaan fotograferen. Dit lukte niet erg goed, want niet lang nadat we de camera's paraat hadden ging ook de electrische activiteit dood.

Wat overbleef was een spookaambeeld dat op sommige plaatsen half doorzichtig was. We besloten naar Dumas te rijden om een steak te gaan eten.


In Dumas bleek niet veel te beleven te zijn, zeker geen steak, dus reden we maar door naar Amarillo. Onderweg zagen we nog wat gebliksem in de verte van andere buien, maar het was niet spectaculair genoeg om voor te stoppen. We waren ook moe.

We moesten het in Amarillo helaas doen met een steak van de Denny's. Ten tijde van dit schrijven ('s morgens vroeg de 22ste) hebben we allemaal weinig slaap gehad en rijden een beetje brak richting Dallas. Vanavond zullen we richting het noorden moeten voor een mogelijke chase in Kansas of Nebraska.

De totale chase van vandaag was 375 mijl.