25 mei: een solitaire bui in Oklahoma

Vandaag vertrokken we vanuit Springfield (Missouri) richting het westen, met Harald als bestuurder. Wij werden er met de chase van gisteren nogmaals met onze neus op gedrukt dat chasen ten oosten van Oklahoma geen succes is. Er zijn teveel bossen en heuvels, en het wegennet is niet optimaal.

Aldus hadden we besloten richting de Panhandle te gaan om daar mogelijke dryline-buien te chasen. We vertrokken alleen wel redelijk laat uit Springfield, dus het was nog maar de vraag of we voor donker bij de Panhandle zouden arriveren. Misschien zouden we een MCS in rijden, als dat tenminste zou ontstaan.

Onderweg naar midden-Oklahoma ontstond wat lage cumulus. Het was toen al in de namiddag. Een paar cumuli groeiden wel door en namen congestusvormen aan, maar het leek niet veel bijzonders.

We reden voorbij zo'n cumulus congestus-massa toen we ter hoogte van Tulsa waren. Deze massa begon er steeds mooier uit te zien; de cumulus groeide wel door tot de tropopauze maar het aambeeld dat zich vormde zag er nogal slap uit.

We tankten langs de snelweg. De wolktorens begonnen er nu toch wel imposant uit te zien. We reden verder. De wolktorens hadden wel erg veel energie: er was explosieve groei met "overshooting top" tot voorbij het aambeeld.

Bij het plaatsje Kellyville gingen we van de I-44 af en reden weer terug naar het oosten, richting de bui die er nu erg mooi uitzag. Er zat een duidelijke flanking line aan (hoewel erg kort). De bui was niet echt continu aan het groeien maar meer gepulst; we hoopten dat hij niet te snel dood zou gaan. We zouden toch te laat in de Panhandle aankomen ook als we deze bui niet gingen achtervolgen, dus we verloren er niets mee.

We reden een mijl of 30 naar het oosten, af en toe stoppend om te fotograferen. Harald maakte nog een timelapse, waarin de sterke groei van de bui mooi te zien is. Hieronder volgen een paar frames van die timelapse.
















We wilden op tijd voor zonsondergang bij de bui zijn gekomen om een goed uitzicht te hebben. Maar helaas, zoals zoveel buien die wij bechasen, ging deze ook korte tijd later dood. Een stukje flanking line vocht voor zijn leven; een wolktorentje probeerde nog omhoog de bui in te groeien, terwijl zijn wolkbasis al aan het oplossen was. De bui verijsde geheel. Bernard schoot nog een foto van een vogeljong in een nestkast langs de weg; toen hielden we het voor gezien.

We zijn in de avondschemering weer de snelweg op gegaan (de I-40 ditmaal) en naar het plaatsje Elk City in het westen van Oklahoma gereden, waar wij overnachtten.