23 mei: chase in zuid-Nebraska!

Deze dag stond eigenlijk al vanaf het begin van onze vakantie in de ensemble modellen geprikt als de eerste echte gunstige dag voor severe storms op de Plains na een lange periode van stabiel weer. We startten de ochtend redelijk vroeg met het ontwaken om 9:30, na 5 uur slaap dus. We hadden dit keer voor het eerst wireless in Motel 6 en zo konden we meteen op de kamer al de data checken. De situatie bleek nog steeds gunstig voor het noorden van Kansas en Nebraska. De dryline zou zich goed ontwikkelen en in de loop van de dag van de westelijke Plains naar het oosten bewegen, met passage in noord-Kansas in de namiddag, wanneer de buien zich zouden moeten ontwikkelen. We hebben niet voor midden-Nebraska gekozen vanwege de te sterke synoptische lift, waarbij we vreesden voor te snelle vorming van een lijnvormig complex.
Aldus vertrokken wij om 11:15 via de supermarkt en benzinepomp richting noorden. We reden door het glooiende landschap van Kansas met veel groen gras, dat wuifde in de sterke zuisoostelijke bries. In Salina en Belleville profiteerden wij weer van het wireless internet, en zagen op satellietbeelden en met onze ogen een heel veld cumuli ontwikkelen in ons gebied, een goed teken. De dryline zou nog redelijk ver naar het westen uithangen dus we besloten nog wat westwaards te rijden, naar Smith Center, niet ver van de grens met Nebraska. Hier tankten we nog eens en stonden we bij een motel te wirelessen. De cumuli namen een schuine hoek aan door de verschillen in windsterkte en richting met de hoogte (windshear), een goed teken voor organisatie en de ontwikkeling van rotatie in eventuele onweersbuien. Niet lang daarna, rond 17:30 zagen we de wolkentorens zich om ons heen opbouwen! De radar gaf aan dat een lijntje van buiencellen nog vóór de dryline groeide, en sneller dan de andere cellen. Een zeer explosieve groei van bloemkool was voor je ogen waarneembaar.





Ondertussen nam de wind soms zodanig toe dat er een stofstormpje ontstond. Enkele locals vroegen ons of we storm chasers waren en we hielden een kort praatje. Vijf jaar geleden zouden ze nog vragen wat we we op zaten te wachten en hulp nodig hadden, maar nu is het blijkbaar alom bekend dat er idioten rondhangen als er zwaar onweer verwacht wordt ;-)

We besloten om deze buien te gaan volgen, hopend dat één ervan zou uitgroeien tot de 'cel van de dag'. Er waren wel meerdere updraft torens om ons heen, maar degene die nog het dichtst bij ons zat bleek pulserend maar wel steady, rijzend in een mooi rond aambeeld. We gingen van Smith Center om 18:10 weer iets naar het oosten, fotografeerden de updraft basis en toen naar het noorden, richting Red Cloud in Nebraska.




Door dat mooie western-achtige plaatsje rijdend vingen we de weather radio warnings op voor onze bui, en achtervolgden hem richting Superior. Ondertussen konden we net aan een beginnend regentje ontkomen van een ontwikkelende bui ten zuidwesten van ons. Met witte strepen die hagel aanduiden was onze cel nog steeds interessant, al begonnen nu tussenliggende wolken hem te verdoezelen. We gingen nu naar het noorden richting Fairfield. Maar nu, om 19:45 begonnen andere buien eromheen zwaar uitziende neerslagkernen te produceren. Een oranje scherm van neerslag aan onze linkerkant, en een grijze ronde blob van neerslag aan onze rechterkant, en een mogelijke updraft nog steeds ergens voor ons. Nu begonnen we ook enkele andere chasers te zien.





We stopten nog om een ontwikkelende shelf cloud te fotograferen met de oranje neerslag erachter.... maar in het noorden meende Oscar een meer georganiseerde updraftzone waar te nemen, waarbij het leek alsof er ook een wallcloud en dry slot in zat, dus snel weer op pad!



Weer op de weg naderde de downdraft snel en werd nu ook de zon erg fraai als een bol door een oranje sluier zichtbaar. Terwijl we om 20:00 uur Clay Center in reden om weg 41 naar het oosten te nemen ging er een zeer turbulent, roterend stel wolkenflarden omhoog aan de rand van de ouflow, maar we probeerden dit voor te blijven anders zou de chase snel over zijn. Bernard en Ben maakten foto's door het linker raam, en zelfs Harald die de auto bestuurde schoot met één hand nog wat plaatjes.

Daarna zetten we even illegaal de vaart erin. Er ontstond wat discussie of we dit oranje tafereel met goeie storm structure niet beter nu konden fotograferen en dan over zouden laten komen, of dat we echt zouden proberen ervooruit te komen met kans dat de rode kleur straks weg zou zijn, maar wel een glimp van de mogelijke wallcloud nog kunnen opvangen. We kozen het laatste. Op een zandweggetje voorbij Friend zette Harald de auto neer (half in de sloot) en we begonnen bliksem te fotograferen, terwijl de structuur van de bui subliem te noemen was in het laatste blauwe daglicht rond 21:05, een enorme ronde uitbuiging van een gladde shelfcloud met daaronder duistere wolkenpartijen en bliksem. Achteraf bleek op de radar dat het hele zaakje een lijn geworden was en we net ten zuiden van een kleine bow echo stonden.





We moesten snel de auto in... en extreem zware regenval overspoelde ons. Dat duurde niet zo lang en we fotografeerden daarna de anvil crawlers aan de achterzijde van de bui tot 22:30 uur.







Uiteindelijk zijn we in de late avond/vroege nacht naar Topeka in Kansas gereden voor de overnachting om dichter bij ons volgende target gebied te zitten. Na 3:30 kwamen wij hier vrij uitgeblust aan. We hebben 570 mijl gereden vandaag.

22 mei: van Amarillo via Dallas naar Wichita, Kansas

Een lange autorit wachtte ons vandaag, met Bernard achter het stuur van de stad Amarillo in de panhandle in noordwest Texas, naar Dallas-Fort Worth, om Dan af te zetten op het vliegveld en Ben daar op te pikken. Vervolgens nam Oscar het stuur over en zette het op een koers naar het noorden, waarbij we eerst nog even wat aten in Sanger, Texas. Daar vertrokken wij om 21:45 en we kwamen om 3:00 aan in Wichita, Kansas, wat dichter bij onze target area voor de volgende dag ligt. Onderweg op de I-35 lagen er vele dode en bloederige opossums :( Dit zijn ratachtige buideldieren die zo groot zijn als een tekkel. In Oklahoma City probeerden we de borden te volgen voor de I-35 naar het noorden. Vlakbij zo'n 5-baans snelwegsplitsing bleek er opeens een idioot op onze strook achteruit te rijden omdat hij het bord nota bene nog even wou lezen. Door mijn uitwijk kwamen we natuurlijk in de verkeerde afslag terecht... Je komt ook van alles tegen op de weg hier...
We hebben een kleine 730 mijl gereden vandaag!

Nu op 23 mei om 11:10 vertrekken wij weer, richting noord-Kansas, voor een goeie kans op mooie/zware onweersbuien, de beste situatie sinds al een tijd!
Nu een update om 15:30 hier, we zitten in Belleville in het noorden van Kansas, en rijden nog een stukje naar het westen richting dryline.

21 mei: van Trinidad naar Amarillo: explosieve onweersbuien

Aangezien we de volgende dag terug naar Dallas zouden moeten om Dan weg te brengen naar het vliegveld en Ben op te halen, was ons bechasebaar terrein vrij beperkt. We vertrokken bovendien laat uit Trinidad. We besloten naar het oost-zuidoosten te rijden, richting de Oklahoma Panhandle. Daar zou de advectie van vocht samen met convergentie een redelijke kans op buien kunnen gaan opleveren.

We zaten nauwelijks op de weg of we merkten een zo te zien zware bui op, met "overshooting top" boven het aambeeld - een teken van zeer sterke convectie die grote hagel kan veroorzaken. Deze bui bevond zich ten oost-noordoosten van ons, en we besloten hem op te zoeken. Er liep een snelweg recht heen, dus dat was gemakkelijk.

Wij gingen onszelf al lekker maken met het idee van een supercel, want de bui leek daar wel iets op. Helaas was de bui zeker wel 150 kilometer verwijderd van ons, en naarmate we dichterbij kwamen merkten we dat de updraft niet erg continu was. Het was een multicell.

Ondertussen ontstond in het oost-zuidoosten een nieuwe bui, en deze begon er wel erg interessant uit te zien, want de structuur van de gehele updraft was van de zijkant af zichtbaar en er leek ook enige grootschalige rotatie in te zitten. We vroegen ons af welke cel we zouden moeten gaan volgen, want de eerste begon er wat verijsd en oud uit te zien.

In La Junta stopten we voor een radarbeeldencheck. De cellen leefden maar kort. Niettemin kwam er in het oost-zuidoosten wel meer convectie op gang dan in het noorden, dus besloten we eerst oost naar Lamar te rijden en dan naar het zuiden.

Ondertussen waren we vlakbij de eerste bui gekomen, maar die was aan het oplossen. Ook de tweede bui die er aanvankelijk veelbelovend uitzag was alweer ingezakt.

Tussen La Junta en Lamar explodeerden ver ten zuiden van ons een paar nieuwe cellen. De convectie was zo sterk dat deze buien niet eens tijd hadden een aambeeld te vormen voordat de wolktorens al in de tropopauze zaten.

Niet veel later arriveerden we in Lamar en namen Hwy 287 naar het zuiden richting Boise City. Een paar uren verstreken voordat we de explosieve bui hadden benaderd. Natuurlijk was deze op dat moment ook in staat van ontbinding. Er was wel fraaie mammatus te zien, in een mooi gevormd oud aambeeld, en ook de neerslagstrepen waren het fotograferen waard. Er was ook een flauwe regenboog met overtallige bogen.




Naarmate we onder de bui door reden loste deze verder op totdat er niet veel meer dan een dikke cirruspluk over was.

Harald, die reed, maakte ineens een noodstop om een zeldzame gesplitste regenboog te fotograferen. Na fotografie hiervan en na het bij elkaar rapen van alle losse onderdelen die zich in de bestuurdersruimte van de auto hadden verzameld door het remmen, zochten we een nieuwe bui uit om te chasen.

De nieuwe bui bevond zich ten zuid-zuidoosten van ons, in de Texas Panhandle. We konden gemakkelijk doorrijden, door Boise City heen, op Hwy 287. De wegen lagen ideaal voor de chase van vandaag.




De nieuwe bui werd benaderd; de zon begon al laag te staan. We stopten op ongeveer 10 mijl afstand van de bui. Deze was inmiddels ook aan het doodgaan, maar het aambeeld was machtig mooi. Er hingen grote mammatusbuidels aan, en er liepen tegenzonnestralen door. De zon zelf was trouwens ook mooi, want er hing een restant van een mislukte bui voor, die prachtige zonnestralen produceerde. We stopten in de middenberm van de 287 om wat te fotograferen.

De chase ging verder. We wilden onder het aambeeld van de bui staan wanneer deze door de zonsondergang oranjerood zou gaan kleuren.

Nabij het plaatsje Etter (ik kan het ook niet helpen!) sloegen we naar het oosten af op een kleine weg, en vanaf hier sloegen we af op een stofweggetje om te gaan staan fotograferen.



Wat een geweldig gezicht, zo'n aambeeld vol met mammatus dat nog beschenen wordt door een rode ondergaande zon! Het duurde niet lang, want er hingen wat wolken voor de zon die een schaduw op de bui wierpen.

We merkten bliksem op in de cel, en nadat de kleuren verdwenen waren reden we iets verder om bliksem te gaan fotograferen. Dit lukte niet erg goed, want niet lang nadat we de camera's paraat hadden ging ook de electrische activiteit dood.

Wat overbleef was een spookaambeeld dat op sommige plaatsen half doorzichtig was. We besloten naar Dumas te rijden om een steak te gaan eten.


In Dumas bleek niet veel te beleven te zijn, zeker geen steak, dus reden we maar door naar Amarillo. Onderweg zagen we nog wat gebliksem in de verte van andere buien, maar het was niet spectaculair genoeg om voor te stoppen. We waren ook moe.

We moesten het in Amarillo helaas doen met een steak van de Denny's. Ten tijde van dit schrijven ('s morgens vroeg de 22ste) hebben we allemaal weinig slaap gehad en rijden een beetje brak richting Dallas. Vanavond zullen we richting het noorden moeten voor een mogelijke chase in Kansas of Nebraska.

De totale chase van vandaag was 375 mijl.

20 mei: van Cortez naar Trinidad - de Great Sand Dunes

We vertrokken uit Cortez, dat in het zuidwesten van Colorado ligt, richting oosten. Vandaag zouden we de Great Sand Dunes bezoeken; veel weer van betekenis was er nog steeds niet. We hadden wel op de weerkaarten van Oscar gezien dat er neerslagkansen in het zuidwesten van Colorado waren, en die kwamen heel goed uit want we zagen onderweg vele cumulonimbi. Deze buien waren echter klein en niet zwaar.


We reden langs Durango, waar een kleine bosbrand was. Via Hwy 160 reden we verder naar het oosten. Op een hoog punt stopten we om eem marmot te fotograferen (je moet wat met je tijd!) Dit lukte maar matig, want het beest was schuw en verdween snel.


Harald vond even later in de berm een hele set Husky steeksleutels. Hij had zeker nog ontwenningsverschijnselen van het zoeken naar zijn mobiel. Na een alcoholbehandeling waarbij de hele bus high werd van de lucht, zag deze set er weer als nieuw uit.

We reden door het plaatsje Monte Vista, waar wij een paars huis tegenkwamen. Deze fotografeerden we natuurlijk.


Na nog een paar uur rijden arriveerden we bij de Great Sand Dunes, en het werd onmiddellijk duidelijk dat dit voor de vele obese amerikanen een ongeschikt national park was. De parkeerplaatsen waren namelijk zeker wel een halve tot een hele kilometer van het begin van de duinen verwijderd, en de zandduinen waren bovendien zo hoog en steil dat het beklimmen ervan een zware oefening bleek.

We moesten ook opschieten, want de zon stond al erg laag, en de duinen werden mooi belicht met zachtrood licht van de zijkant.




Het teruglopen naar de auto bleek ook geen sinecure; drie van ons misten een afslag in het wandelpad en moesten een kilometer omlopen voordat ze bij de auto kwamen.
Oscar, die deze dag reed, fotografeerde nog wat sterren terwijl de rest in de auto wachtte en uitrustte.


Daarna vertrokken we, terwijl we de vele overstekende konijnen en muizen zoveel mogelijk probeerden te mijden zonder de bus te kapseizen.

We besloten na deze vermoeiende maar mooie belevenis in de duinen in de stad Walsenburg te overnachten, maar het enige motel dat we daar zagen was al vol. We reden door naar Trinidad over de I-25 richting het zuiden. Oscar was eigenlijk de enige die nog wakker was, en dat was maar goed ook want we hadden een close encounter met een hert dat midden op de snelweg stond. Een flinke slinger en remmen waren nodig om het beest maar ternauwernood te ontwijken. Hierna was iedereen weer klaarwakker, en arriveerden we niet veel later in de Budget Inn te Trinidad.

19 mei: van Page via Horseshoe Bend en Monument Valley (Az/UT) naar Cortez (CO)

Aangezien de verwachting voor buien vandaag ook te wensen overliet, besloten we richting Colorado te rijden via Monument Valley in Utah.

We ontdekten dat we in Page niet echt op die route zaten dus moesten we zeker wel 40 mijl terugrijden naar het zuiden om een weg naar het noordoosten te nemen die door Monument Valley loopt. Dat dachten we althans. Ongeveer 5 mijl buiten Page ontdekte Harald op de routesoftware Hwy 98 die een shortcut was naar de weg naar het noordoosten. We waren al langs die afslag gereden dus keerden we om.

Bernard, die achter het stuur zat, zette de auto bij een uitham aan de kant om te keren, maar we zagen bij die uitham een parkeerplaats en een bord "scenic view" - Horseshoe Bend. Die naam kwam ons wel bekend voor. We besloten uit te stappen en een kijkje te nemen.

Vanaf de parkeerplaats was het een redelijk lange wandeling, van ongeveer 400 meter over een zandpad dat over een heuvel liep. Maar we werden beloond met een werkelijk prachtig uitzicht! Het was een diepe canyon waarin een rivier liep, diep beneden. Je kon gewoon tot de rand doorlopen (en eventueel verder); er stond geen hek. Het was een afgrond van honderden meters diep.




We fotografeerden flink wat, en zijn toen weer naar de auto gegaan. We namen de afslag naar weg nr. 98, en reden naar het noordoosten.


In de namiddag kwamen we door Monument Valley in Utah, en we stopten daar ook om de rotsen te fotograferen.



Er waren toen ook wat kleine buitjes die er meer als cirrus spissatus uitzagen; weinig structuur met mammatus en virga eronder, maar geen duidelijke wolkbasis. Veel van de regen verdampte voordat het de grond bereikte, en een van de buien veroorzaakte een microburst die in de verte stof en zand deed opwaaien.




Niet lang nadat we Monument Valley uitgereden waren ging de zon onder. We stapten uit om deze te fotograferen, hoewel de zonsondergang niet spectaculair mooi was.

We zijn in het donker verder gereden naar Cortez, en hebben overnacht in de Tomahawk Inn.