18 mei: van Flagstaff via de Grand Canyon naar Page

's Morgens in Flagstaff moesten wij wat inkopen doen, en toen we de supermarkt uitkwamen werden we begroet door een onweersbui, die net zijn neerslag op de parkeerplaats gedumpt had. De bui rommelde nog wat na, maar wij hadden er nauwelijks interesse in; we gingen ons dagelijks mobiele-internet ritueel weer uitvoeren.

Voor vandaag hadden we een trip naar de Grand Canyon geplanned. We reden van Flagstaff naar het noorden, om de Grand Canyon via de oostelijke kant te benaderen. De Little Colorado River Gorge kwamen wij eerst tegen, en we stopten daar om wat te fotograferen.

De rest van de middag spendeerden we aan de south rim van de Grand Canyon. De Grand Canyon is zo machtig groot dat de schaal ervan moeilijk te bevatten is door er gewoon naar te kijken van de rand; zeker op foto's.








Na de zonsondergang, die niet uitzonderlijk fraai was, besloten we te vertrekken en richting Page (AZ) te rijden. Page ligt ten noord-noordoosten van de Grand Canyon en was een uur of twee a drie rijden. Het was toen donker, de meesten in de bus gingen slapen (op de bestuurder na gelukkig).

Ongeveer een half uur voor Page moest ondergetekende even wildplassen en we stopten. Deze weinig opzienbarende gebeurtenis veroorzaakte later wel wat hoofdbrekens, want later in het hotel bleek dat de mobiele telefoon van Harald nergens meer te vinden was. Het was toen 1 uur 's morgens, en Oscar en Harald waren nog aan het mobiel internetten ergens op een parkeerplaats in Page. Harald was ervan overtuigd dat de telefoon uit de auto was gevallen tijdens de plaspauze, want hij had iets horen vallen. Maar waar?! "Ergens" 20 mijl zuid van Page, plusminus 10 mijl. Het vooruitzicht van de foon weer gaan zoeken, zeker 's nachts, was zeer ontmoedigend. Bernard en Dan moesten van hun bed gelicht worden om mee te helpen nadenken hoever terug de plasbeurt was geweest; Bernard meende zeker wel 25 mijl. De GPS met routesoftware, die altijd aan staat, leek de plaspauze niet geregistreerd te hebben.

Aldus vertrokken Oscar en Harald rond 1:30 vanuit Page om de weg weer terug te rijden. De weinige herinneringen die we hadden aan de stop hielpen een beetje, maar niet voldoende om de plaats te localiseren. Uiteindelijk bleek dat de GPS met routesoftware toch de stop had geregistreerd, op een locatie die we te ver weg hadden geacht. We konden dus toen we dat ontdekt hadden naar die exacte plaats terugrijden en vond Harald na een minuut zoeken in de berm zijn mobieltje in het gras langs de weg, ongeveer twee meter van de plaats waar we gestopt waren. Zonder GPS hadden we hem nooit teruggevonden, want we waren al langzaam met zaklamp schijnend langs die plaats gereden. Deze geslaagde zoekactie was een mirakel eerste klas!

17 mei: van Tucson naar Flagstaff: dust devils, onweer en Saguaro cactussen

Vandaag wilden we naar het Saguaro National Park, dicht bij Tucson, maar we misten de afslag. Ondertussen was er al convectie (=buien) ontstaan, niet ver van ons. Opeens zagen we een mooie dust devil (stofhoos) vlak naast de weg, met een buisvormig deel haaks over ons heen! Ook zagen we nu in de verte al een komen en gaan van grote dust devils over een vlakte ten westen van ons. We besloten deze maar te gaan opzoeken. Ondertussen zagen we bliksem door de valstrepen van een bui ten noorden van ons. Helaas was het deze bui die ons de kansen op een mooie dust devil ontnam, door de winderige outflow. Het werd meer een stofstormpje.



Alweer een aantal mooie vertikale bliksems, maar door het volle daglicht niet echt fotografeerbaar. Een grote dust devil in de verte had blijkbaar nog een droog stuk grond beschikbaar. Hiervan heeft Bernard betere foto dan hieronder (deze is al aan oplossing onderhevig).
We reden verder naar het noorden, en kwamen door het begin van de avondspits bij de grote stad Phoenix. Midden in de stad spotten we vanuit de auto nog een intensief roterende dust devil! Op naar het noorden, richting Flagstaff. Een heel gebied vol Saguaro cactussen lonkte naar ons en Bernard wilde zeker niet Arizona verlaten zonder foto's ervan! We hebben ons dus weer uitgeleefd. Mooie verschillende cactussoorten, ze waren indrukwekkend (en stekelig volgens Harald)! Dit was zo'n 5 mijl ten zuiden van Rock Springs.




Verder naar het noorden, bij Cortes, maakten we een volgende stop. Er begonnen zich leuke buien te ontwikkelen,


en vooral naarmate de zon lager zakte en de mammatus en virga ook, werd het fotogeniek. De bliksems waren niet echt fotografeerbaar en het stadium van de bui waarin dit gebeurde was maar van korte duur. Het was al de vijfde dag op rij dat we onweersbuien om ons heen hadden!

16 mei: van Socorro naar Tucson, Arizona: het enige onweer in Amerika

De weerkaarten gaven de vorige avond aan dat een soort van koufront zou stagneren boven Arizona, met de beste kansen in het oosten en zuidoosten van de staat. Na een drive-thru ontbijt van de MacDonalds namen we de weg naar het westen, die klom naar een hoogvlakte. Op deze hoogvlakte zagen we de astronomische schotelantennes van de Very Large Array, die gerangschikt zijn in enkele lijnen, en stopten voor wat foto's, vooral omdat die in de verte vervormd werden door de zinderende lucht vlak boven de grond.

Ook fotografeerden we wat cumulus en buienwolken in het zuiden.

Door afwisselende landschappen van bos, rotspartijen en uitgestrekte vistas bereikten we Show Low in Arizona, waar we het wireless internet op gingen. Het bleek dat zich een lijntje had gevormd met een clustering van pittige cellen ten zuidwesten van ons. De satellietbeelden lieten zien dat we eigenlijk de beste/enige onweersbuien van heel noord-Amerika op de hielen zaten. We probeerden ze in te halen, maar de weg ging nu door een bergachtig gebied met veel bochten en zelfs een respectabele canyon waar de weg helemaal omheen liep, en zo werd het niks. We zagen wel wat bliksems, virga en mammatuswolken. Pas bij Catalina kwamen we voor een bui uit, die uiteraard dood ging toen wij hem wilden fotograferen.

We stonden nog even op een heuvel uit te waaien door de outflow (lees: gezandstraald), om vervolgens op naar Tucson te gaan om het motel op te zoeken. Na amper 500 meter rijden viel ons een vreemde oranje gloed op en de bron, een waanzinnige oranje wolk, lichtte boven ons op. Een noodstop gemaakt, maar het beste was al over voordat we de camera paraat hadden.

15 mei: van Sonora, Texas naar Socorro, New Mexico

We zijn uit Sonora vertrokken naar het westen, op naar de Rocky Mountains. Met de voorspelde dagen aanhoudende droogte in de Great Plains voelden we wel voor mooie bergbuitjes, zoals je die eigenlijk in de staten New Mexico en Arizona in augustus tijdens de moesson kunt verwachten!
Een lange rit was het. Dan, die links rijden en rechts sturen gewend was, had moeite de brede auto tussen de strepen te houden, dus we werden weer goed wakker van tijd tot tijd :-) We zagen enkele grote dust devils in de verte en kwamen in de namiddag door El Paso, een grote stad in Texas aan de grens met Nieuw- en 'oud' Mexico. Je zou er niet willen wonen. Een onhoudbaar klimaat en delen van de stad kunnen bijna als sloppenwijken doorgaan.

Met Oscar achter het stuur New Mexico in richting Socorro, waar Harald woont. We hadden al gezien op de radarbeelden dat de buien samengeclusterd waren tot een meterologische soep, en daar reden we nu in. We stopten een keer om de neerslagstrepen te fotograferen.

Vlak voor Socorro werden we verwelkomd door een onverwacht dichtbije blikseminslag met dubbele 'sonic boom' donder. Harald liet ons zijn favoriete fotografiestek zien dicht bij zijn huis, maar dit is een modderig stuk land en onze van werd beloond met een off-road experience. Het was alsof we in een speedboot zaten. We kwamen nog bijna vast te zitten.

Ondertussen werd het een mooie zonsondergang met de wegtrekkende bui in het zuidoosten en we fotografeerden wat af. Daarna betrokken we Harald's huis en maakten we de auto weer schoon. Harald verdelgde wat kakkerlakken en een black widow.

14 mei: supercell in zuid-Texas

We zijn rustig ontwaakt in Motel 6 in San Angelo met nota bene Twister op tv! Vandaag zouden we niet ver hoeven rijden, want het koufront zou volgens de NWS op de weather radio zich in het gebied van de I-10 iets ten zuiden van ons ophouden. Om 12:00 verlieten wij het motel om te gaan ontbijten en wireless internet te zoeken. Dat vonden we, maar tijd voor ontbijt was er niet want er zaten al cellen ten oosten van ons, die we ook konden zien tussen de cumuli - 1 met overshooting top en splashing cirrus. Ze bewogen langzaam naar het zuiden. Wij naar Sonora de I-10 op met Bernard als stuurman, en nog vergeefs geprobeerd een weggetje naar het noordoosten te nemen - te avontuurlijk met wildroosters en half in de bush, dus maar weer terug naar de snelweg. We besloten in Junction internet te checken. Daarbij kwamen we onder een rommelige, zeer vochtige lucht van 7/8 lage cumuliforme wolken. De radar zei dat er twee interessante buien zaten, beide erg steady met puntige westkant, de grootste de I-10 kruisend. Eigenlijk toen een verkeerde beslissing genomen oost over deze weg verder te gaan, maar veel opties ter correctie zijn er in dit gebied niet bepaald. De onweersbui doemde op zuidoost van ons, een fantastisch aambeeld met updraft toren! Het onvermijdelijke kon niet uitblijven, regen en hagel in de noordzijde.



Wel werden we een tijd lang getracteerd op fraaie bliksems. Door de bui heen naar het zuiden kwamen we uiteindelijk eruit bij Hondo, met zicht op een obscure wallcloud, maar werden weer door regen en hagel overmeesterd. Nóg verder naar het zuiden dus, maar weer duurde het lang voordat we ervooruit kwamen. Om 19:15 doemde opeens de wallcloud weer op in de buurt van Dilly - vanuit "bear's cage" perspectief, met een ronde updraft boven ons. Het lukte niet om foto's te maken omdat de neerslag ons alweer pakte. We verlieten daarop de bui om het aambeeld in het westen met ondergaande zon te nemen, maar dat was zeer uitgestrekt.



De bliksems waren onderweg zo mooi (crawlers, inslagen) dat we er een fotosessie aan waagden! Dit leverde ieder van ons mooie beelden op, genomen op reactie, zelfs Dan scoorde zijn eerste bliksemfoto met een digitale compactcamera op een statief van Harald! Uiteraard gebeurt het nooit dat we de meest fantastische vangen, maar toch :) Ondertussen werden wij en onze camera's van achteren door wat stuivend zand belaagd.

Daarna werd het donker en zijn we weer naar het westen gereden omdat we morgen in (de buurt van) New Mexico moeten zijn. We zijn op dit moment (1:42 am) hongerig (alles gesloten). We zijn in Sonora gestrand in het Best Value motel en we zullen ervaren of dat ook zo is....
ZzzZZzzzZzzzz...

De volgende dag hoort Bernard dat onze cel ergens een tornado heeft geproduceerd, maar we weten nog niet wanneer en waar en hoe dichtbij/ver we er toen vanaf waren, beetje frustrerend natuurlijk. We hebben in ieder geval wat geleerd: neem de bui niet te krap... en zorg dat er drie personen bij de navigatie betrokken zijn - we hebben de auto nu dan ook anders ingericht en gaan zo direct weer op pad!

Vuurvliegjes en bliksem

Vandaag besloten we vanuit Wichita Falls richting het zuiden te rijden. Het was moeilijk de weerssituatie in te schatten: de instabiliteit was er wel maar er was ook een sterke cap (stabiele inversielaag) zodat het niet zeker was waar en of de convectie zou beginnen.

Nabij het plaatsje Archer City was een picknickplaats waar we stopten en wat afwachten. De lucht was vrijwel strakblauw zonder ook maar enige cumulus. Het was inmiddels rond drieen in de middag en er was nog geen teken van enige convectie.

We waren enigszins verbaasd om op de NOAA weather radio te horen dat er zich reeds buien hadden gevormd in de buurt van Sweetwater, ten zuidwesten van ons. We konden toen ook wat convectie zien in die richting, aan de horizon.

Na enige tijd rijden arriveerden we in de buurt van de eerste bui; deze had vrijwel geen neerslag, maar wel mooie pileus kappen op de wolktorens, die iriseerden bij de laagstaande zon. We besloten daarna door te rijden naar een buienlijn ten zuiden van ons (richting Ballinger). De neerslagradar gaf daar hoge reflectiviteit (hagel!?).

Na nog eens meer dan een uur rijden kwamen we bij de buienlijn aan, maar die was reeds aan het uitsterven en de zon was ondergegaan. We zagen prachtige bliksemontladingen in het aambeeld, maar toen we uiteindelijk konden stoppen om bliksem te fotograferen - nabij het kleine plaatsje Rockwood - kregen we te maken met Murphy, want de bui ging toen onmiddellijk dood.


Een andere verre bui lichtte af en toe nog wat op, en er waren vuurvliegjes die vooral Oscar en Harald bezig hielden met fotografie, maar dat was het wel.

We overnachtten in San Angelo, om gereed te zijn voor de volgende dag - die er indrukwekkender uitziet!